ΤΟ...ΑΥΤΟ !.

                     ( Από τα  "Στιγμιότυπα μιας δυσδιάκριτης εποχής"  της Μαίρης Μάκρα )

                                   " Σ΄ ΕΜΑΣ ΕΙΝΑΙ..."Αυτό"...!


 Ένα δυνατό "γααβ" και μία τριχωτή βολίδα, που τινάχτηκε έξω από το ανοιχτό παράθυρο του αυτοκινήτου! Ένα σύννεφο σκόνης γέμισε τα μάτια μας και ο Ρεξ είχε εξαφανιστεί.
" Έφυγε το σκυλί!", φώναξε τρομαγμένη η φίλη μου Νικολέτα, που καθόταν δίπλα μου, στο κάθισμα του συνοδηγού.
Σταμάτησα γρήγορα το αυτοκίνητο και έτρεξα ξοπίσω του, στον μεγάλο χωματόδρομο. Μέχρι εκείνη την ώρα δεν είχα αντιμετωπίσει τον Ρεξ σε στιγμές "ξεπορτίσματος"  και δεν ήμουν σίγουρη ότι θα υπακούσει στις εντολές μου. Έπρεπε, όμως, να περάσω σε δράση. Βρισκόμασταν σε ξένη περιοχή και οι άνθρωποι τριγύρω έδειξαν ενοχλημένοι από την απρόσμενη παρουσία μας. Υπήρξαν και μερικοί που κινήθηκαν απειλητικά προς τον άγνωστό τους σκύλο..
" Ρεξ", φώναξα με δυνατή, αλλά σταθερή φωνή και επανέλαβα, " Ρεξ, έλα πίσω! Γρήγορα πίσω!"
Κοντοστάθηκε!
" Ήσυχα! Έλα κοντά μου, καλό μου! Κάτσε! Κάτσε!", συνέχισα με ήρεμη φωνή.
Με κοίταξε μόνο κι εγώ άπλωσα το χέρι μου. Επιτακτικά στην αρχή, τρυφερά κατόπιν, του πέρασα πάλι το λουρί, τον ζυγό και του χάιδεψα το κεφάλι! Με ακολούθησε με κατεβασμένα αυτιά, που φανέρωναν την δυσφορία του. Κοίταξα το σκυμμένο του κεφάλι, το λουρί στον λαιμό του και δεν άντεξα αυτή την εικόνα της αναγκαστικής υποταγής. Στάθηκα. Γονάτισα δίπλα του, στη μέση του δρόμου, και ψιθύρισα κοντά στα κατεβασμένα του αυτιά :
" Καλέ μου Ρεξ, μείνε κοντά μου. Θέλεις ν΄ αγριέψουμε τον κόσμο; Δεν βλέπεις; Σε φοβούνται;"
Έφερε ένα γύρω το βλέμμα του. Οι κότες, η πρασινάδα, ο ανοιχτός δρόμος, οι μέλισσες από τις κοντινές κυψέλες,που βούιζαν γύρω μας κι ακόμα μια όμορφη σκυλίτσα λίγο πιο κάτω, μαζί με κάποια παιδάκια που έπαιζαν κρυφτό.Έφερε άλλο ένα γύρω με τα μάτια και κούνησε την ουρά του υποτονικά.
" Ναι, Ρεξ, εγώ το ξέρω!" συνέχισα με ήρεμη φωνή. "  Είσαι ο καλός, μεγαλόσωμος σκύλος μας. Ήθελες μόνο να πας κοντά τους. Να τρέξεις, να παίξεις με τις κότες, να χαρείς τον ήλιο μαζί με τα παιδάκια! Όμως, δεν πρέπει. Δεν μας αφήνουν. Είσαι ένα ξένο σκυλί στη γειτονιά τους και δεν σε γνωρίζουν. Θα φοβηθούν!"
"Γουβββ! Θα με γνωρίσουν αν πάω κοντά τους!", απάντησαν τα θλιμμένα του μάτια.
" Δεν πολυσκοτίζονται, σκυλάκο μου. Εσύ, λένε, πρέπει να κάνεις αυτό που κρίνουν εκείνοι, ό,τι είναι το πρέπον και όχι αυτό που πιστεύεις εσύ. Τώρα...μπορεί να΄ χεις και δίκιο. Στην δική σας κοινωνία, των σκύλων, μπορεί τα πράγματα να ρυθμίζονται με άλλους κανόνες".
Το σκέφτηκα; Μπορεί και να το είπα. Πάντως ο Ρεξ μου απάντησε με το βλέμμα του και η καρδιά μου έκανε την μετάφραση:
" Βγαβ, ναι, σ΄εμάς είναι...αυτό...πώς το λένε; Να, ο καθένας από εμάς είναι ένας ξεχωριστός σκύλος!"
" Αχ, Ρεξ", του απάντησα, " καταλαβαίνω πώς νοιώθεις, αλλά σ΄ εμάς τους ανθρώπους είναι...αυτό...πώς το είπες; Να, ο καθένας από εμάς δεν μπορεί να είναι ένας "ξεχωριστός". Για να τα βγάλεις πέρα θα πρέπει να μπεις σε ένα γνωστό τους  κοπάδι και να πορεύεσαι μαζί με άλλους στον ίδιο "ντορό".
Τα μάτια του με κοίταζαν με απορία.
"Δεν ξέρεις τί είναι ο "ντορός" για εμάς τους ανθρώπους;" τον ρώτησα. Κι επειδή συνέχισε να με κοιτάζει με απορημένο βλέμμα, του το εξήγησα χαϊδεύοντάς τον.
" Οι περισσότεροι άνθρωποι σε εξετάζουν από απόσταση. Σε ζυγίζουν με κάποια μέτρα που είναι φτιαγμένα από τους ίδιους και τελικά σου βγάζουν και μία αόρατη ακτινογραφία, που ξέρουν να την "διαβάζουν" μόνο εκείνοι. Το ειδικό μηχάνημα, για τούτη την ακτινογραφία, βρίσκεται στο κεφάλι τους και ονομάζεται "Συμφέρον" ή και "Βόλεμα", πάντως το ίδιο είναι. Αν αυτό που δείχνει η "ακτινογραφία", πάει πακέτο με όσα έχουν ανάγκη εκείνο τον καιρό, σε καλοδέχονται κοντά τους και όλα μοιάζουν να πάνε καλά. Αν όχι, δεν σκοτίζονται να σε μελετήσουν και να γνωρίσουν πραγματικά ποιός είσαι, για να μην υπερφορτώσουν και κουράσουν τον εγκέφαλό τους. Απλώς σε διαγράφουν.
" Μα", λες εσύ, " δεν θέλετε να μιλήσουμε, να γνωριστούμε και να δείτε, ότι "εγώ" δεν είμαι "εσύ". Εγώ είμαι εγώ!"
"Ευζωνάκι γοργό", σου λένε ή μπορεί και να σου απαντήσουν με τον τρόπο τους  τον μοναδικό, που σε μετάφραση, λέει:
" Θα το ψάξουμε, φίλε, κι αν μας βολεύεις σε κάτι, τα ξαναλέμε. Αλλιώς, μη μας χαλάς και τη σειρά μας με τις απόψεις σου! Ορίστε μας! Τρώγαμε, πίναμε, χαμογελούσαμε ή αγριοκοιτάζαμε, κατά το κέφι μας, πετάγαμε που και που τις προκατασκευασμένες θεωρίες μας περί πάντων και πασών και είχαμε την ησυχία μας. Τώρα τί σ΄ έπιασε; Ντε και καλά να μας  αλλάξεις τα "κείμενα";
" Μα, τα "κακώς κείμενα", ψελλίζεις.
" Έτσι τα ονομάζεις εσύ. Εμείς τα λέμε "κείμενα". Κάθε φορά τα κοιτάζουμε από άλλη οπτική γωνία και ανάλογα με τη δική μας ζυγαριά, βάζουμε το επίρρημα: "καλώς ή κακώς". Άντε στο καλό σου, άνθρωπέ μου και...έϊ, ψιτ, μην πολυσκέφτεσαι. Η πολλή σκέψη φέρνει μπελάδες. Άκου κι εμάς, κάτι μάθαμε μέσα στα σοκάκια της ζωής!"
" Φιλενάδα, τί έπαθες; Μιλάς με τον σκύλο; Είσαι εντάξει;"
Ανήσυχη η Νικολέτα είχε σκύψει πάνω από το κεφάλι μου.
"Ναι", της απάντησα, " η τάξη εντάξει και ο Ρεξ στο κλουβί. Πάμε σκυλάκι μου!"
Τράβηξα το λουρί του και προχωρήσαμε, δίχως να γυροφέρνουμε τα μάτια μας. Ίσια μπροστά στο κοντινό μας μονοπάτι με τα πολλά αγκάθια, αλλά και με πολλά μυρωδάτα αγριολούλουδα!