ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ  ΠΟΥ  ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΣΕ  ΤΟ  ΜΕΛΛΟΝ  ΜΟΥ !

                                                                     ( της Μαίρης Μάκρα )

                        


        Η Λία, από το Ευαγγελία, με τα φουντωτά μαλλιά και τα φανταιζί σκουλαρίκια, δεν ήταν "το κορίτσι του γούστου μου". Μέναμε στην ίδια πολυκατοικία. Με προσπερνούσε στην είσοδο για να χωθεί πρώτη στο ασανσέρ και να μου βροντήξει στη μούρη την πόρτα του. Οδηγούσε μηχανάκι. Φορούσε τρύπια μπλου-τζην, μποτίνια χωρίς κορδόνια και λουζόταν με αποσμητικό. Όλα αυτά ήταν "Εκείνη". Εγώ ήμουν αδιάσπαστη από την κλασσική φούστα-μπλούζα μου, τις δερμάτινες γόβες μου,την κολώνιά μου Νο-5 CHANEL και το μεταξωτό μου φουλάρι.Θέλω να πω, τί κοινό μπορεί να είχαμε εμείς οι δύο;Τίποτε, κατά τη γνώμη μου! Χάος αγεφύρωτο ανάμεσά μας, κατά τη γνώμη της! Εκείνη ήταν το "Μέλλον", κατά πώς νόμιζε! Εγώ ήμουν το "Παρελθόν", κατά πώς έκρινε! Κι αφού είχα αποκλεισθεί από τις συγκλονιστικές πλευρές της ζωής, σύμφωνα με τα μέτρα της, έπαθε σύγχυση όταν μίλησα μπροστά της για τον έρωτα.- Έρωτας, μου είπε, σημαίνει "ταααραχηηή!". Το ξέρεις εσύ αυτό; Με ρώτησε και ήταν σαφής η γνώμη της για μένα. Οι "φούστες-μπλούζες", όπως του λόγου μου,και η "ταααραχήηη", του είδους που γνώριζε, δεν πάνε μαζί. Κάπου, δηλαδή, δεν κολλάει το πράγμα. Κι επειδή ήταν σίγουρη, ότι δεν έπεφτε έξω, με περιεργαζόταν με φανερή δυσπιστία. Αν είχε το περιθώριο να με αγνοήσει  δεν θα συνέχιζε την κουβέντα μαζί μου. Έλα, όμως, που καθόταν "καρφωμένη" απέναντί μου και δεν μπορούσε να κάνει αυτό που θα ήθελε! Ο κομμωτής έκανε αυτό που έπρεπε να γίνει, για να φέρει το καλό αποτέλεσμα στα μαλλιά της. Η σωστή βαφή, βλέπεις, θέλει τον χρόνο της για να πετύχει. Το ίδιο και οι δικές μου ανταύγειες. Η συζήτησή μας, λοιπόν, είχε επεκταθεί. Κι όταν μετά από δύο ώρες ανάλυσης της ζωής και των "πεπραγμένων" βρεθήκαμε στην κοντινή καφετέρια να πίνουμε μαζί καπουτσίνο με σαντιγύ, ποιός θα μπορούσε να αμφυβάλλει για την "μακροχρόνια" φιλία μας; Μέχρι και η ίδια το παραδέχτηκε, ότι ένοιωθε "σαν να γνωριζόμαστε από χρόνια".

 -Κι έτσι- κατέληξε- θέλω τη γνώμη σου για το πρόβλημά μου. Αν με αγαπούσε αληθινά, θα έκανε πίσω στο πρώτο εμπόδιο;

 'Οχι, δεν κάνουν πίσω όσοι αγαπούν αληθινά. Το επιβεβαιώνουν όλοι οι ποιητές του κόσμου. Αυτό, όμως,που με παραξένευε ήταν, γιατί μπέρδευε τα πράγματα, τα τόσο δοκιμασμένα από τον χρόνο;

- Θα ήθελα τόσο πολύ να "τα έχουμε", να "τα φκιάξουμε"...πώς να σου το πω αλλιώς; Θέλω να ζήσουμε την αγάπη μας! Καταλαβαίνεις τί σου λέω; " συνέχισε με αγωνία, λες κι εγώ μιλούσα...Κινέζικα!

- Σε καταλαβαίνω και πολύ καλά, μάλιστα! την καθησύχασα. Όμως...τί σχέση έχει αυτό το"να τα φκιάξουμε" με την αληθινή αγάπη που ονειρεύεσαι; Τόλμησα να ρωτήσω και...έπεσε από τα σύννεφα!

- Δηλαδή; Τί πάει να πει τούτο πάλι;

Ένοιωσα σαν να έδινα εξετάσεις στο μάθημα κάποιας ξένης γλώσσας, αλλά συνέχισα.

- Δηλαδή...έχετε γίνει τουλάχιστον φίλοι;

- Φίλοι; Ε, όχι και φίλοι. Βλεπόμαστε, όμως, μαζί με όλους τους άλλους της παρέας.

- Ξέρεις αν αισθάνεται κάτι για σένα; Σου έχει πει κάτι σχετικό;

- Η αλήθεια είναι...πώς να το πω...ε.., να, μου έχει δείξει κάποια προτίμηση.

- Πώς το κατάλαβες αυτό; Μιλήσατε καθόλου γι΄αυτή την προτίμηση;

- Όχι, σου λέω, δεν έχουμε πει τίποτε. Το έβλεπα, όμως, στο πώς με γυρόφερνε. Κι εκεί που πίστευα ότι κάτι θα γίνει,το΄κοψε κι αυτό. Και ξέρεις γιατί; Του πέφτω μικρή, είπε στην κολλητή μου.Του αρέσουν οι μεγαλύτερες. Πες μου τώρα εσύ...αν με αγαπούσε αληθινά, θα τον εμπόδιζε η ηλικία μου;

Γρίφος και χάσμα... γεννεών ή απόψεων; Δεν ήξερα, αλλά έπρεπε να απαντήσω.

- Θα τον εμπόδιζε, αν έψαχνε για "ηλικία" που να του πάει. Δεν θα τον εμπόδιζε, αν έψαχνε για κορίτσι που να του πάει. Μα...για το αν είναι αυτό "αληθινή αγάπη"...τί να σου πω, Λία! Ας ρίξουμε τα χαρτιά... μπας και μας πούνε κάτι από το μέλλον!

Τα μάτια της άστραψαν!

- Μα τί λες τώρα; Την τράπουλα θα ρωτήσουμε; Με δουλεύεις; με κοίταζε θυμωμένη.

- Όχι, κορίτσι μου, δεν έχω τέτοια διάθεση. Μπορεί μέσα στις σφαίρες του "ανεξήγητου"να "ψαρέψουμε" και κάποια πληροφορία από το μέλλον, είπα γελώντας, προσπαθώνταςνα ελαφρύνω την ατμόσφαιρα.

- Μιλάς σοβαρά ή κάνεις πλάκα; με ξαναρώτησε και στο τόνο της φωνής της, αυτή τη φορά,διέκρινα κάτι σαν ελπίδα..."Λες;" σκεφτόταν στα σίγουρα, "λες να γίνεται αυτό;"

Και τότε αποφάσισα να μιλήσω στη "γλώσσα μου".

- Άκουσέ με χωρίς να με διακόψεις, της είπα, γιατί θέλω να τα βάλλεις καλά στο μυαλό σου αυτά που θα σου πω. Ανακάθησε κι εγώ άρχισα να ξεδιπλώνω τις σκέψεις μου...

Δεν ξέρω αν με διέκοψε, αν κάναμε διάλογο ή αν έφερε αντιρρήσεις. Ο χρόνος έχει σβήσει πολλά στη μνήμη μου από τότε που έγινε αυτή η απρόβλεπτη συνομιλία κι εδώ που τα λέμε, δεν ήμουν σίγουρη ότι θα έπιασε και τόπο ο λόγος μου...!Το μόνο που μπορώ να κάνω σήμερα είναι να διαβάσω τα όσα της είπα εκείνο το απόγευμα . Να τα διαβάσω; Ναι, να τα διαβάσω σε μία καθαρογραμμένη σελίδα από τετράδιο, που άφησε στα χέρια μου!

"Είχα κρατήσει σημειώσεις", ψιθύρισε ντροπαλά.Και...κοίτα να δεις!!!Τα είχε γράψει και καθαρογράψει σε ένα φύλο χαρτί. Το είχε κολλήσει πάνω στο ψυγείο της ( "για να το βλέπω κάθε μέρα",μου εξήγησε), μοίρασε αντίγραφα στις φιλενάδες της, "για να τα κολλήσουν στα ψυγεία τους", και σ΄εμένα έδωσε ένα περιποιημένο αντίγραφο, μετά από κάποιους μήνες, βέβαια, που με κάλεσε για καφέ. Και ήταν πάλι μετά από το κομμωτήριο.

Σήμερα ξαναδιαβάζω τις σκέψεις μου, και προσπαθώ να ταξινομήσω μέσα μου τις αποστάσεις...Αποστάσεις γενεών;Τρόπου σκέψης; Κατανόησης εννοιών; Και πού συναντιέται το Παρόν με το Παρελθόν, για να χτίσουμε, χωρίς εκτροχιασμό, το Μέλλον;

Ας το σκεφτούμε μαζί, διαβάζοντας εκείνο το αντίγραφο, γραμμένο με καθαρά γράμματα από το κορίτσι που "αμφισβητούσε το Μέλλον μου"¨
" Λία, το "παρόν" μας λέει, ότι αυτά που συμβαίνουν τώρα τα λέμε "αρχή". Αρχή για κάτι που πάει να γίνει. Κι αφού η "αληθινή αγάπη" δεν είναι ποτέ στην αρχή μιας γνωριμίας, αλλά μοιάζει με "κατάληξη μιας κοινής πορείας", γιατί να μπερδευόμαστε με τις φαντασιώσεις; Θέλεις να βάλουμε το θέμα επί τάπητος, όπως λέμε; Με τα αληθινά του στοιχεία, όμως. Κι έτσι θα λες για τον υποψήφιο της αγκαλιάς σου, "μου αρέσει" και θα εννοείς:Τον βλέπω και ...χάνομαι! Τον ακούω και...κάτι παθαίνω! Φεύγει και παλαβώνω...και όσα άλλα θέλεις εσύ!Ναι, για όλα αυτά τα συναρπαστικά θα λες: " Μου αρέσει πολύ!" Όχι γιατί έχασες το μέτρο των συναισθημάτων σου, αλλά γιατί ζεις την έναρξη μιας πορείας, που είναι, το παραδέχομαι, συγκλονιστική!Ρώτησέ με, λοιπόν, "αν του αρέσεις", "αν σε γουστάρει", "αν είναι καψούρης μαζί σου" ή όπως αλλιώς τα λέτε εσείς αυτά τα σαρωτικά κύμματα, που εκμηδενίζουν τις ανθρώπινες αντιστάσεις. Γιατί, αν χρησιμοποιήσω το δικό μου λεξιλόγιο, θα τα ονομάσω "διαδικασία προσέγγισης, γνωριμίας και αρχή για κάτι που πάει να γίνει..."   Και τότε θα με βγάλεις πάλι "εκτός εποχής". Μα δεν θα σου κάνω τη χάρη, μικρή μου, να βγω "out" αυτή τη φορά. Γνωρίζω από πρώτο  χέρι αυτήτη διαδικασία της "αρχής", του "ξεκινήματος"-'οπως θέλεις πες το- και δεν πρόκειται να την αρνηθώ. Είναι η συναρπαστική διαδικασία του να ερωτεύεσαι. Μία μαγευτική πορεία που συντρίβει τους φραγμούς ανάμεσα σε δύο ξένα ,ως εκείνη την ώρα, σώματα. Είναι η αναπάντεχη εξοικείωση, που για να πετύχει συντονίζεται ολόκληρη η ύπαρξή σου με τον "άγνωστο"! Και τον "οσφρίζεσαι" κι από μακριά, τον επιθυμείς, τον αγγίζεις, τον αισθάνεσαι ακόμα κι από απόσταση, ταυτίζεσαι μαζί του!

 Όσο συμβαίνουν αυτά τα συνταρακτικά, σου προτείνω να λες:"τα φκιάξαμε", "τα έχουμε", "είμαστε ερωτευμένοι". Αν σε αυτή τη φάση εσύ λες: "ζούμε την αληθινή αγάπη" και  "δεν θα χωρίσουμε ποτέ"...κατέβασε τον πήχυ και γράψε λάθος! Η σκέψη σου είναι λάθος, αλλά δεν φταις εσύ. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν μπερδέψει στο μυαλό τους την "ερωτική επιθυμία" και το "πάθος" με την "αγάπη".  Μόλις εξατμιστεί το πάθος και πέσουν στη γη οι εκκρήξεις του,πέφτουν σε μαρασμό γιατί "προδόθηκαν τα όνειρά τους". Μπορεί, βέβαια, η σχέση τους να κρατήσει από συνήθεια-μεγάλη η δύναμη της συνήθειας, αφού διώχνει μακριά μας τον φόβο της μοναξιάς- ...αν, λοιπόν,δέσει η σχέση από αυτά που είπαμε, θα παραμείνουν "ζευγάρι ταιριαστό" και θα πορεύονται με τη συνήθειά τους και με την παρηγοριά ότι..."έτσι είναι τα πράγματα σήμερα. Μην τα πολυσυζητάμε, δεν βγαίνει κάτι..."   Σιωπή, λοιπόν, και κάπως ή κάτι θα βρεθεί για να ξυπνήσει μέσα μας τη "σβησμένη φλόγα",που έχει γίνει μόνιμη απειλή πολλών "ερωτευμένων" ζευγαριών. Και το όνομα αυτού, "Απιστία".
Πάρε, λοιπόν, μολύβι και χαρτί, Λία, και γράψε τους νόμους της αληθινής αγάπης: Φροντίδα, Ευθύνη,Σεβασμός και Αυτοσεβασμός. "Φροντίζω" σημαίνει ενδιαφέρομαι και μοχθώ για κάποιον. Για τη ζωή του και για το καλό του.Κι αυτό να συνοδεύεται από την "Ευθύνη". Όχι από το καθήκον, που το εκτελούμε και έχουμε ήσυχη τη συνείδησή μας.Μιλάω για την "Ευθύνη" που βγαίνει από το κέντρο της καρδιάς μας. Είναι η δική μας θέληση,που μας πάει στο να σκύψουμε πάνω στην ψυχή του άλλου για να δούμε τις ανάγκες της. Όχι στο κορμί του,αλλά στην ψυχή του!Κοντά στην "Ευθύνη" βάλε και τον "Σεβασμό", γιατί αλλιώς μπορεί να βγάζεις το λάδι του άλλου,επειδή πιστεύεις ότι το κάνεις για το καλό του. Και Σεβασμός είναι να μην τσαλαπατάς τηνπροσωπικότητα του συντρόφου σου, με σκοπό να τον "φορμάρεις" στα μέτρα σου και να παριστάνεις και τον..."παιδαγωγό του". Ξέρεις τί σου λέω τώρα;Για να τα πετύχεις αυτά,πρέπει να γίνεις πρώτα εσύ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ! Ψυχικά ανεξάρτητη, εννοώ και όχι οικονομικά. Υπάρχει μεγάλη απόσταση ανάμεσα σ΄αυτά τα δύο και εννοώ,να μην έχεις την ανάγκη να κυριαρχείς, με χίλια κόλπα, πάνω στον "άνδρα" ,ούτε να εκμεταλεύεσαι τις δικές του αδυναμίες, για να έχεις το "πάνω χέρι" στη σχέση. Να σκύψεις πάνω του, να γνωρίσεις το άγνωστο κομμάτι της ψυχής του, εκεί που κρύβει τους φόβους του,τις ενοχές του, τη μοναξιά του. Κι όταν θυμώνει ακόμα, εσύ να βλέπεις τον άνθρωπο,που βασανίζεται από κάτι βαθύτερο. Που υποφέρει από κάτι, που τον κάνει να χάνει το μέτρο και τον ίδιο του τον εαυτό. Και τότε να πάρεις κι εσύ τις αποφάσεις σου, με αυτοσεβασμό,ως αυτόνομο άτομο και όχι σαν αντίπαλός του και ανταγωνιστής. Αυτά, όμως, για να τα δεις πρέπει να "τεντωθείς" πολύ πιο πέρα από το δικό σου "Εγώ" και  βήμα-βήμα να ανακαλύψεις τον δικό σου άγνωστο εαυτό, που θα τον παρατηρείς, θα τον κρίνεις,θα τον μελετάς, θα τον αμφισβητείς, θα τον δικαιώνεις, θα τον ανανεώνεις, με την ελπίδα ,ότι θα γνωρίσεις κάποια μέρα την "αληθινή αγάπη", που τόσο αναζητάς!Σου θυμίζει "προσωπικό αγώνα" αυτή η διαδρομή; Οι σοφοί μας την ονόμασαν "Γνώθι σ΄Αυτόν". Εμείς ας την ονομάσουμε,"Προσδοκία Αγάπης" και αν θέλεις να το ψάξεις , θα δεις ότι μοιάζει  με τη δική σου και με τη δική μου προσδοκία. Γι΄αυτό είμαστε τώρα εδώ και συζητάμε το θέμα.Γιατί έχουμε καταλάβει, ότι κάπου μπερδεύτηκαν τα πράγματα, μέσα στα πολλά χρόνια που μας κάνουν ό,τι θέλουν οι ανάγκες της επιβίωσης.

Για να το πιάσουμε, λοιπόν, από την αρχή, σου προτείνω να ασχοληθείς λιγάκι με τους νόμους αγάπης, που σου έδειξα. Θα σου χαρίσω γι΄αυτό την υπομονή, που γνωρίζει η ηλικία μου. Εσύ θα μου διδάξεις τη φρεσκάδα της σκέψης σου και τα ονειροπολήματά σου. Κι όταν-και αν- ξανασυναντηθούμε, Λία, ίσως να μιλήσουμε για το μέλλον, που ανήκει και πάντα θα ανήκει και στις δυό μας!..."

Το διάβασα και τοποθέτησα το καθαρογραμμένο αντίγραφο στο συρτάρι του γραφείου μου ,έχοντας την αίσθηση, ότι κάποιος άλλος είχε πει αυτά τα λόγια και όχι εγώ. Επιστρέφοντας στο σπίτι μου συνάντησα τη Λία στην εξώπορτα της πολυκατοικίας. Προχωρήσαμε μαζί στην είσοδο και, όταν φθάσαμε στο ασανσέρ, η Λία-Ευαγγελία δεν μου βρόντηξε την πόρτα του στα μούτρα μου. Με ζεστό χαμόγελο, με άφησε να περάσω πρώτη!



"...