ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ

                     ( Στιγμιότυπα από ένα ασκιαγράφητο παρελθόν)

                                             Το "Τίποτα"  της  Κάθυ!

" Η γυναίκα, μάτια μου, πρέπει να είναι όμορφη. Αλλιώς, τί αξία έχει; Ο άντρας, μη κοιτάς...ο άντρας είναι από εαυτού του ατόφιο πράμα. Φτάνει να είναι έξυπνος!"

Αυτά πρέσβευε ο κύριος Αγησίλαος, επιτυχημένος επαγγελματίας, θαυμαστός από τους γύρω του και με το ύφος του άνδρα που..." πολλά ξέρει και άλλο αν δε μιλάει " . Κατανοητό;

Η Κατινίτσα, η κόρη του, που ήρθε στον κόσμο μόνο και μόνο για να κάνει πράξη τον λόγο του πατέρα της, ξεγοφιάστηκε στα "πηδήματα επί τόπου" μέχρι να χάσει τα περισσευούμενα κιλά της και να γίνει μια γυναίκα με αξία. Δηλαδή, όμορφη. Σ΄αυτό συμφωνούσε όλη η οικογένεια. Η Κατινίτσα, βλέπεις, ήταν κόρη της παντρειάς και κάποιος γαμπρός θα έπρεπε, με την πρώτη ματιά, να εκτιμήσει τα προσόντα της.

Ο κύριος Αγησίλαος αποφάσιζε για όλα και είχε το μάτι του παντού. Όταν, λοιπόν, είπε, "φτάνει το αδυνάτισμα", σταμάτησε και η γυμναστική. Δεν ήταν ανάγκη να γίνει και σκελετός, το κορίτσι!

" Η γυναίκα πρέπει να έχει και τα πιασίματά της", είπε πάλι ο κύριος Αγησίλαος. Και η γυναίκα του συμφώνησε, όπως πάντα σιωπηλά, γιατί, όπως είχε στο μυαλό της..."αυτός είναι ο άντρας και ξέρει το σωστό !".

Έτσι η Κατινίτσα δεν έφθασε ποτέ στα μέτρα για μανεκέν, όπως το λαχταρούσε η καρδιά της, γαμπρό όμως βρήκε. Ένα "καλό παιδί", με σίγουρη θέση, πολλά λεφτά, αυτοκίνητο και ακίνητη περιουσία. Την είδε, τη "ζύγισε", τη βρήκε άξια για να το όνομά του και την παντρεύτηκε.

"Ήταν πολύ τυχερή", παραδέχτηκαν όλοι, συγγενείς, φίλοι και γνωστοί. Έτσι ησύχασε πια η οικογένεια. Λίγο είναι να αποκαταστήσεις ένα κορίτσι σήμερα;

Αυτά που λέμε τώρα, δεν έγιναν την προπολεμική εποχή. Πριν από λίγα χρόνια ήταν. Μπορεί η ιστορία να φαίνεται παλιομοδίτικη, αλλά φταίει το όνομα. Είναι πια ντεμοντέ. Όμως, καμία Κατινίτσα με πρωτοβουλία δεν κρατάει ένα όνομα, μόνο και μόνο επειδή έτσι έλεγαν τη γιαγιά της κι έτσι τη βάφτισαν. Το έκανε, λοιπόν, "Κάθυ" με ύψιλον! Ακούγεται ξενικό και είναι άλλης περιωπής!

Όμως, η Κάθυ που έρχεται κάθε Παρασκευή στο κομμωτήριο, δεν έχει πια το όμορφο κορμί που "μιλούσε" για την αξία της κάποτε. Το στρογγύλεψε, γιατί τρώει πολύ. Έχει όμως όμορφα μάτια. Μια ζεστή αγκαλιά, που χωράει εκατό πικραμένους. Έχει μυαλό κοφτερό- "πράγμα άχρηστο για μια γυναίκα", λέει ακόμα ο κύριος Αγησίλαος- και μια ιδέα κολλημένη στο μυαλό της σαν βεντούζα: Πιστεύει ότι είναι ένα μεγάλο μηδενικό. Ολοστρόγγυλο και παχουλό που...αν ο άντρας της δεν χρειαζόταν μαγείρισσα, μπορεί να της είχε δώσει "φύλλο πορείας" προ πολλού.

" Αμήν και πότε, δηλαδή, γιατί τότε μπορεί και να ζούσα στ΄ αλήθεια!", μας εξομολογείται στα πεταχτά κι αμέσως φτύνει στον κόρφο της για να μην πιάσει η ευχή της. Κι ύστερα από λίγο σιγομουρμουρίζει:

"Πού να πάω, χρυσή μου; Ακούς αυτά που λέω εγώ για να ξεθυμάνω; Εγώ, παιδί μου, δεν έμαθα τίποτε άλλο σ΄ αυτή τη ζωή από το να είμαι η "κόρη του μπαμπά μου"  και η   "γυναίκα του άντρα μου".  Προτού καταλάβω τον εαυτό μου, είχα χωθεί με τα τέσσερα στο καλούπι που μου είχαν στημένο από τα γεννοφάσκια μου. Αφού γεννήθηκα θηλυκό είχα έναν μοναδικό σκοπό στη ζωή μου: να γίνω μία "σωστή γυναίκα". Δηλαδή, όμορφη για να αρέσω. Υπάκουη, για να με αγαπούν. Καλή, για να βολεύονται όλοι. Και φρόνιμη, για να μην τους ξεβολεύω. Έγινα κι εγώ αυτό που έπρεπε. Μπορούσα να κάνω αλλιώς; Δεν θα είχα καμία αξία στα μάτια τους. Την αξία, ας πούμε , που έχει ο αδερφός μου. Από γεννησιμιού του ήταν κάτι σπουδαίο αυτό το παιδί. Ήταν το "Στήριγμα" του πατέρα μου, το  "Καμάρι"  της μάνας μου, ο  "Άντρας" της επαύριον και η ατράνταχτη απόδειξη, ότι το σόι μας σπέρνει αρσενικούς. Παράσημο, σαν να λέμε. Τα βγάζεις πέρα εσύ με τα παράσημα και τους άντρες; Εγώ δεν τα κατάφερα. Πες ότι βολεύτηκα, ότι δεν είχα τα κότσια, πες ό,τι θέλεις και σε ό,τι σκεφτείς μέσα θα είσαι. Εμένα όμως μπορείς να μου πεις, τί είμαι σήμερα; Κάποτε ήξερα ότι ήμουν μια όμορφη γυναίκα. Με κοίταζαν οι άντρες, τους κοίταζα, έβλεπα τον εαυτό μου μέσα στα μάτια τους και ένιωθα ότι υπάρχω. Ύστερα παντρεύτηκα. Ήρθαν τα παιδιά. Πέρασαν τα χρόνια. Δεν τα κατάλαβα. Και μια μέρα κοίταξα τους άντρες μέσα στα μάτια και δεν είδα τίποτα. Λες να έχω γίνει ένα σαραντάχρονο Τίποτα;"

Αυτά είπε και σώπασε. Πλήρωσε στο ταμείο του κομμωτηρίου και έφυγε χαμογελώντας, όπως πάντα, με ευγένεια

***

'Εχει περάσει καιρός από εκείνη τη συζήτηση με την Κάθυ. Στο κομμωτήριο δεν ξαναφάνηκε. Μαθαίνουμε όμως τα νέα της:
Πάντρεψε την κόρη της με ένα "καλό παιδί", που έχει σίγουρη θέση, πολλά λεφτά, αυτοκίνητο και ακίνητη περιουσία. Ο γιός της είναι στην Αγγλία για σπουδές. Η Κάθυ εγκαταστάθηκε κοντά του, για να του μαγειρεύει, του παιδιού. Μόνο του να αφήσει το  Καμάρι της,  στην ξένη χώρα;

Και ο χρόνος ξετυλίγει το κουβάρι του, όμοια και απαράλλαχτα από την αρχή, για να μην ταράζεται η "τάξη" και το  " σωστό"  μιας παραζαλισμένης κοινωνίας!

***

(Μαίρη Μάκρα)